نگارگری

نگارگری یا نقاشی سنتی ایرانی فرآیندی است که طی آن رنگ بر روی سطح بوم یا کاغذ به وسیله قلمو ایجاد نقش می کند.

نگارگری

در حقیقت نگارگری مفهوم عام دارد روش ها و سبک های گوناگون نقاشی ایرانی شامل می شود چه آنها که در کتاب و نسخه های خطی صورت گرفته و چه آنها که بر در و دیوار بناها و بوم های دیگر انجام شده است.

در نحوه اجرا می توان گفت استاد کار پس از آماده سازی سطح کار که بسیار با اهمیت نیز می باشد طرح را به وسیله قلم موهایی با اندازه های مختلف بر بوم نقش اندازی، قلم گیری و سپس با رنگهای محلول در آب رنگ آمیزی می کند.

بهترین قلموها از موی گربه، سنجاب و سمور می باشد که ضمن مجعد نشدن بسیار انعطاف پذیر می باشند.

نگارگری و مینیاتور

پس از رنگ آمیزی نقاشی قلم گیری و پرداز می شود و جزئیات کار در آن تکمیل می گردد، هنرمند نگارگر در بهترین حالت کار خویش آنچه را که در پرده خیال دیده است به تصویر می کشد، وی فضایی را خلق می کند که ضمن به کارگیری عناصر جسمی، روابط مادی در آن به گونه ایی دیگر بیان شده است، عالمی که این نقاشان تصویر می کنند عالمی است که متفکران و فلاسفه آن را اقليم هشتم یا عالم مثال نامیده اند. هدف این هنر نمایان ساختن فضایی است که با فضای عادی و جسمانی متفاوت است. حضور چنین قلمرویی در نقاشی ایرانی به زبان رمز، تمثیل و تخیل و روشهای خاص آن ممکن می گردد. نگارگری در ایران نه تنها سابقه کهن دارد بلکه در همه هنرهای ایرانی به گونه ای عمیق نفوذ نموده است و به عنوان رشته ایی پایه در خور توجه می باشد.

تاریخچه نگارگری در ایران

اولین آثاری که بتوان نام نقاشی بر آنها نهاد، در غار دوشه لرستان با حدود هشت تا ده هزار سال قدمت است، با ورود اسلام به ایران نگارگری بیش از هر چیز در مصور سازی کتب جلوه نمود.

اولین بار در تاریخ ایران مصور سازی کتب به شکل کارگاهی و در مجموعه ربع رشیدی انجام گرفت که این امر حاکی از پیشرفت نگارگری ایران می باشد.

در دوره های مختلف هنرمند ایرانی با ذوق و سلیقه خویش ترکیب بندیها و تغییرات گوناگونی را در نگارگری دنبال نمودند که موجب خلق مكاتب هنری بسیاری در این زمینه گردید مانند مکتب بغداد، مکتب اصفهان، مکتب بخارا، مکتب تبریز، مکتب شیراز و… هر کدام از این مکاتب ویژگیهای منحصر به فرد خودشان را دارند ولی به طور کلی مهمترین ویژگی ایرانی تجلی برتری جهانی تمثیلی و تخیلی برجهان عینی محسوس می باشد.

از میان شاخصه های این نقاشی می توان این موارد را برشمرد:

  • حذف پرسپکتیو،
  • گسترش فضا از پایین به بالا،
  • قرار گرفتن در تصویر به لحاظ مرتبه معنوی و مادی،
  • عدم وجود منبع نور در صحنه،
  • استفاده از رنگهای درخشان و تخت و متنوع،
  • عدم حجم سازی و و سایه روشن انداختن،
  • اهمیت یکسان انسان و طبیعت.

در ادامه این روند مکاتب نو و شیوه های متفاوتی وارد نقاشی ایران می گردد ولی نقاشی سنتی با پشتوانه ای غنی همچنان جایگاه خویش را حفظ نموده است.

گذاشتن دیدگاه

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

X