تاریخچه گلابتون دوزی

تاریخچه گلابتون دوزی همانند بسیاری از هنرهای ایرانی به طور دقیق و مشخص نمی باشد.و در تاریخچه گلابتون دوزی شک و شبهاتی موجود می باشد. با این وجود شواهد اینگونه بیان می دارد که: در سده ی سوم پیش از میلاد زردوزی و تولید پارچه های زربفت در ایران رواج داشته و ایرانیان به وسیله ی نخ های زرین که به ظرافت تابیده شده بود تصویر برگ مو و پیچک را بر روی پارچه ی پشمی دوخته و در قرنهای بعد سوزن دوزی های بیزانس ، همسایه ی ایران، تقلیدی از فرآورده های ایران بود منتها با مرغوبیتی بیشتر و رنگها یی خیره کننده
برخی از تاریخشناسان عنوان می دارند که ،گلابتون دوزی از زمان هخامنشیان تاکنون رواج داشته و به کشورهای دیگر صادر می‌شده است و با استفاده از نخ‌های ابریشمی با روکش طلا یا نقره برروی پارچه‌های اطلس، ماهوت، پشم، مخمل و کرباس با نقش‌های اسلیمی ختایی، محرابی، بازوبندی، ترنج و محرماتی تزیین می‌شوند.
گلابتون دوزی نوعی رودوزی سنتی است که با نخ «گلابتون» انجام می شود. جنس این نخ طبیعی و دارای روکش فلزی زرد یا سفید است. از این نخ با کمک قلاب، نقوش متنوعی را روی پارچه می دوزند. در تاریخچه گلابتون دوزی نمود شده است که این هنر یکی از هنرها و صنایع دستی استان هرمزگان است. در استان هرمزگان از پارچه های گلابتون دوزی شده برای دوختن لباس های محلی استفاده می شود. گلابتون دوزی غالبا روی لباس، یقه، پیراهن، آستین و لبه ی آستین انجام می شود

پیچک ترنج، گل ساعتی، نقش محرابی، گل های اسلیمی، گل های ختائی، نقش بازوبندی، بته روحی، محرماتی یا ستونی، بته جقه ای، سروچه و انواع گل ها و گاهی تصویر افراد نقش هایی هستند که در گلابتون دوزی بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند.

متاسفانه با توجه به شرایط موجود و نادیده گرفته شدن هنر و صنایع دستی این هنر زیبا در بین بسیاری از مردم ناشناخته می باشد و به طور کلی می توان عنوان نمود این هنر در سمت جنوب کشور عمده طرفداران خود را در برمی گیرد.