پیشینه شعربافی

شَعربافی یا شربافی یکی از صنایع دستی ایران است

به موی انسان یا حیوان «شَعر» گفته می‌شود، و در اصطلاح بافندگی، شَعر نوعی پارچه‌ است که با مو یا ابریشم و با «دستگاه بافندگی چهاروردی» بافته می‌شود. بافتن شَعرِ پشمی در یزد و اصفهان و شَعر ابریشمی در کاشان رواج داشته است  که امروزه شَعربافی زیبا  در معرض فراموشی و نابودی است

شَعربافی یکی از مشاغل و زیر شاخه‌های نساجی می‌باشد و با این احتساب می ‌توان عنوان نمود که سابقه هنر نساجی به حدود هشت هزار سال پیش از میلاد می رسد. بر اساس نقش برجسته های موجود از زمان هخامنشیان و اشکانیان، بافت پارچه های نفیس در ایران رایج بوده و در زمان ساسانیان به اوج شکوفایی خود رسیده است.شَعربافی پس از ظهور اسلام نیز همچنان پررونق بوده است. در کاشان نام پارچه بافی با شَعربافی مترادف است. دست بافته های محلی مانند دارایی بافی، ترمه بافی و مخمل بافی که با دستگاه های دو وردی و چهار وردی بافته می شوند نیز با این نام خوانده می شوند. برای بافت شَعربافی نقش و نگار خاص و منحصری  وجود ندارد ومعمولا به دو شیوه ساده و میله‌ای (راه‌راه) بافته می‌شود. شعر را با توجه به ساده و میله ای بودن و رنگهای به کار برده هریک را به گروه مردان و زنان اختصاص می دهند به عنوان نمونه می توان گفت  شعر ساده را بیشتر به رنگ‌های بنفش، زرشکی، مشکی، زرد، بادنجانی، سبز، گلی برای لباس زنان و شعر میله‌ای را به شکل سیاه و سفید به عرض ۲ متر و طول ۱٫۵ متر برای لباس مردان می‌بافند رسم است که نام بافنده با نشان طلایی در سر و ته پارچه درج شود.قابل عنوان است  که در گذشته، (تا حدود ۵۰ سال پیش) بافندگی با دستگاه شَعربافی، بسیار دشوار بوده و تنها از عهده جوانان بر می‌آمده‌است. اما یکی از شَعربافان قهار آن دوره به نام حاج حبیب الله خادم که علاقه و تبحر خاصی در زمینه شعربافی داشت  قطعه‌ای را به این دستگاه اضافه می‌کند که کار با آن را بسیار ساده‌تر می‌نماید به امید آن که این هنر زیبا در نسل ها رواج یابد و ماندگار بماند.