پیشینه کاشی کاری

پیشینه کاشی کاری( یا همان آجر لعابی) همانند سفالگری اصالت و قدمت زیادی را شامل می‌شود ؛ و اینگونه عنوان گردیده است : که اولین نمونه های کاشی کاری مربوط به هزاره دوم پیش از میلاد می باشد. با توجه به اولین آثار کاشی کاری که در بناهای مربوط به هخامنشی و آشور میبینیم اینگونه مصداق می‌شود که قدمت کاشی کاری در ایران به ۲ یا ۳ قرن پیش از میلاد می رسد. اوج شکوفایی این هنر در ایران مربوط به دوره ی ظهور اسلام می شود. همانطور که عنوان گردید کاشی لعاب دار یا کاشی هفت رنگ از دوره تاریخی هخامنشی در بناهای باستانی دیده شده است . ولی هیچگاه به صورت جدی و به فراوانی در بناها استفاده نشده است . تا دوره تاریخی سلجوقی که کاشیهای رنگین جای خود را در تزیینات بناهای مهم پیدا می کنند و به عنوان یکی از تاثیر گذارترین بخش های بنا، خود را جلوه گر می سازند. لعاب کاشی هایی که تا قرن چهارم و پنجم هجری به کار می رفتند از نوع قلیایی بودند و کاربرد آنها به تزیین داخل و نمای بیرونی بنا اختصاص یافت و سر آغاز کاربرد جدی کاشی در بناهای ایرانی گردید . استفاده از کاشی در ابتدا برای بوجود آوردن کتیبه های زیبایی از آیات قرآن که با خط خوش نوشته شده بود معمول گردید و رفته رفته در اجرا دیگر بنا ها استفاده شد و گاهی نیز فقط به منظور زیبا سازی به کار گرفته شد.در دوره سلجوقیان که مرزهای ایران وسیع تر از گذشته شده بود با اینکه هنر در بین ترکان سلجوقی رایج نبود ولی با دادن سفارشهایی به تشویق هنرمندان کوشش می شد . با روی کار آمدن آنان علاوه بر مسجد سازی، ساختمان مقابر و اماکن متبرکه و مذهبی اهمیت ویژه پیدا کرد.معماری سلجوقی به طور پراکنده در نقاط مختلف خاور میانه دیده می شود .
پیشینه کاشی کاری هفت رنگ از جمله هنرهایی است که در این دوره رواج و تکامل فراوان یافت. نقاشی روی کاشی یا سفال به سبک های گوناگون ارائه شد و با فرهنگ و روح ایرانی پیوند و هماهنگی پیدا کرد . در دوره سلجوقی فن سفال سازی و کاشی سازی مورد توجه بود . علاقه مردم به این هنرها و استفاده روز افزون از آن ها چه در زندگی روزمره و چه در تزیین بناها موجبات رونق هر چه بیشتر آن را فرا هم کرد.